Koidu

4.01.2010
Koidu-Sefadu, zwane rowniez Kono od nazwy prownicji, w ktorej lezy.. Chcialoby sie opisac to – ale zaczyna brakowac slow. Na kazdym kroku zniszczenia nie do opisania, a z drugiej strony w tych ruinach, walacych sie scianach, z ktorych wyrasta trawa i krzaki – tetni zycie, kobiety w kolorowych spodnicach przygotowuja jedzenie, dzieci graja w pilke, ganiaja za kurami, kozy objadaja liscie z krzakow.. Tu i owdzie rozlegaja sie europejskie lub lokalne hity muzyczne, czasem wystawiony na podworze i zasilany generatorem telewizor gromadzi grupke kibicow lub widzow kolejnego odcinka opery mydlanej.. Przechodzac obok zastanawiam sie – gdzie oni spia ? Jesli cale zycie toczy sie tuz przy drodze, na ulicy, jesli dom nie ma dachu.. Wierzyc mi sie nie chce, ze w trzy lata po wojnie wszystko wyglada tak, jakby uplynelo zaledwie kilka miesiecy od jej zakonczenia.
Wojna. Walczace ze soba oddzialy rebeliantow. Jestes zly jesli nie jestes z nami. Jestes zly jesli jestes przeciwko nam – nawet jesli jeszcze wczoraj bylismy sasiadami. Tylko czytam o tym w przewodniku. Tylko udalo mi sie zobaczyc krotki, porazajacy dokument na National Geographic. Ale w pamieci caly czas kolacze mi tez Kapuscinski, ktory w latach szescdziesiatych pojechal do Somalii zaraz po tym jak wybuchl pierwszy konfilkt z Etiopia. Pisal wówczas, ze wojna tam – ograniczala sie do zatruwania sobie nawzajem studni. Koczownicze, pustynne plemiona bez wody nie mialy szans na przezycie. W ciagu czterdziestu lat wszystko wywrocilo sie do gory nogami. Nastolatkowie dostali narkotyki, bron i wyszli na ulice zeby zabijac. I nie bylo to jedynie strzelanie do siebie jak w grze wojennej – ale regularne, niewyobrazalne okrucienstwo, brutalna przemoc o skali porownywalnej moze do zbrodni wojennych w Jugoslawii. Z rozmaitych danych wynika, ze ze wszystkich kobiet, ktore ocalaly – co trzecia jest ofiara brutalnych gwaltow. Na ulicach wciaz widac setki okaleczonych mlodych ludzi, z amputowanymi rekami lub nogami, kiedy brakowalo amunicji i pomyslow na zabijanie – amputacja stala sie jedna z technik wojennych. W czasie wojny ucierpialy przede wszystkim dzieci. Dzisiaj nasto- i dwudziestoparolatkowie. Czesto nie majacy mozliwosci ukonczenia szkoly, powrotu do normalnego zycia..Czasem jest tak, ze cos jest niedefiniowalne, nie dajace sie nazwac – czasem czegos nie da sie przetlumaczyc. Przygotowany w rok po wojnie raport UE nt. sytuacji w Sierra Leone, podsumowuje w jednym z akapitow: "Children are emotionally devastated by their experience; they have been subject to psychological traumas that are so extreme that self-defence mechanisms frequently result in the child having only blurred memories of their time with the rebels. Depression is common amongst ex-child combatants, while hopelessness and desperation have been known to lead to self-destructive behaviour, like drug addiction and para-suicide. Those children did not go through any socialisation process and therefore the meaning of notions like "good", "bad", "justice" or "injustice" have been significantly broken.”
Tlumaczenie zdaje sie byc zbedne..

Komentarze (0)